Λονδίνο 1931Ο Μάρκος πριν από ένα χρόνο έπιασε δουλειά σε ένα τυπογραφείο. Ήταν ακόμη άνθρωπος και αγνοούσε την ύπαρξη των βρικολάκων, κάτι που ίσχυε για το σύνολο σχεδόν της ανθρωπότητας. Την αγαπούσε τη δουλειά του και ένιωθε πολύ τυχερός που τη βρήκε μιας και το να βρίσκεται ανάμεσα σε τόσα βιβλία ήταν ότι καλύτερο γι' αυτόν. Άλλωστε από τότε ασχολούνταν και ο ίδιος με το γράψιμο. Όποτε έβρισκε ευκαιρία έβγαζε το σημειωματάριό του και έγραφε κείμενα με ιστορίες αγάπης, φαντασίας, αγωνίας. Βέβαια ακόμη δεν είχε τολμήσει να τα δείξει σε κανέναν. Τα κρατούσε για τον εαυτό του. Στο τυπογραφείο εργάζονταν πολλά άτομα αφού ήταν από τα μεγαλύτερα του Λονδίνου. Ανάμεσα στους εργαζόμενους ήταν και ένας πολύ ευγενικός νέος άντρας, ο Γκάμπριελ. Οι δύο άντρες είχαν αρχίσει να κάνουν παρέα γρήγορα καθώς και οι ηλικίες τους και οι χαρακτήρες τους ταίριαζαν. Ο Μάρκος ήταν στα 35 και ο Γκάμπριελ στα 31. Έκαναν μεγάλες βόλτες δίπλα στον Τάμεση, παρακολουθούσαν κονσέρτα κλασικής μουσικής που λάτρευαν και οι δύο, πήγαιναν κινηματογράφο και χάνονταν μέσα στις εικόνες του και με τις ώρες διάβαζαν πρώτοι απ' όλους τα βιβλία που τύπωναν στο τυπογραφείο. Όλες δραστηριότητες που τις έκαναν είτε μέσα σ' αυτό είτε τη νύχτα. Ο Γκάμπριελ έμενε μέσα στο τυπογραφείο. Το είχε για σπίτι του. Ο ιδιοκτήτης τον αγαπούσε σα γιο του. Γνώριζε την αλήθεια αλλά αυτό δεν επηρέαζε τα συναισθήματά του. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος ήξερε πως ο Γκάμπριελ έπασχε από μια σπάνια ασθένεια που προκαλούσε φωτοευαισθησία. Αυτή ήταν η επίσημη και ψεύτικη δικαιολογία με την οποία απέφευγε το φονικό φως της μέρας τα τελευταία χρόνια όπου ζούσε εκεί. Τα μοιράζονταν όλα μεταξύ τους οι δύο φίλοι. Σχεδόν όλα δηλαδή. Ο Μάρκος δεν ήξερε ότι ο Γκάμπριελ ήταν βρικόλακας και πως γεννήθηκε πριν από 200 χρόνια. Ήταν ένας διαφορετικός βρικόλακας με αρχές και ήθος, που είχε βγάλει το αίμα από τη ζωή του εδώ και δεκαετίες. Ήταν πιο άνθρωπος από τους περισσότερους θνητούς.
Μόλις είχε μπει ο Δεκέμβριος όταν ο Μάρκος αρρώστησε. Ανέβασε πολύ υψηλό πυρετό που δεν έλεγε να πέσει. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά. Η λοίμωξη ήταν ιδιαίτερα σοβαρή. Ο Μάρκος θα έχανε τη ζωή του αν ο Γκάμπριελ δεν έπαιρνε την απόφαση να προχωρήσει σε αποκαλύψεις και να του σώσει τη ζωή. Ένα βράδυ και ενώ ο Μάρκος ψηνόταν στον πυρετό αλλά είχε ακόμη τις αισθήσεις του ο Γκάμπριελ του είπε πως είναι βρικόλακας και πως ο μόνος τρόπος για να γίνει καλά και να μη πεθάνει είναι να μετατρέψει και τον ίδιο σε βρικόλακα. Ο Μάρκος είχε τεράστια όρεξη για ζωή, είχε τόσα πολλά στο μυαλό του που δε πρόλαβε ακόμη να πραγματοποιήσει και γι' αυτό μόλις πέρασε το πρώτο σοκ της αποκάλυψης δέχτηκε. Είπε το ναι, διστακτικά μεν αλλά το είπε. Το άγνωστο τον φόβιζε. Τον θάνατο όμως τον φοβόταν ακόμη περισσότερο. Το ίδιο βράδυ όταν έμειναν μόνοι στο δωμάτιο του νοσοκομείου ο Γκάμπριελ δάγκωσε όσο πιο προσεκτικά μπορούσε το λαιμό του Μάρκου και δεν ήπιε πολύ από το αίμα του. Ήταν αρκετό για τη διαδικασία της μεταμόρφωσης το γεγονός ότι απλώς το γεύτηκε. Αμέσως δάγκωσε τον καρπό του και την ώρα που ο Μάρκος βυθιζόταν στον ίσως τελευταίο του ύπνο άφησε μερικές σταγόνες από το αίμα του να πέσουν στο στόμα του. Στο λεπτό άνοιξε τα μάτια του και μέσα σε λίγες ώρες ο πυρετός έπεσε τελείως. Οι γιατροί ανακουφισμένοι μίλησαν για θαύμα. Το επόμενο βράδυ ο Μάρκος ξαναγεννήθηκε. Άφησε μια και καλή τη θνητή ζωή πίσω του και γεννήθηκε για δεύτερη φορά ως αθάνατος. Ένιωσε όλες τις αισθήσεις του να οξύνονται, τη σωματική του δύναμη να αυξάνεται σε υπεράνθρωπα επίπεδα και το πρόσωπό του να αποκτά μια πρωτόγνωρη λάμψη. Έκανε πολλές μέρες να συνηθίσει τις αλλαγές, να μάθει να "ζει" περιορισμένος μόνο στο σκοτάδι της νύχτας. Το πιο δύσκολο όμως ήταν η δίψα για ανθρώπινο αίμα. Η παρουσία του Γκάμπριελ βοήθησε πάρα πολύ σ' αυτό το πρόβλημα. Του συμπαραστάθηκε σα πραγματικός φίλος και συνέβαλε στο να τη ξεπεράσει σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν έλειψαν βέβαια και τα "ατυχήματα" που είχαν ως αποτέλεσμα κάποιες φορές να τον κλειδώσει στο υπόγειο του τυπογραφείου μέχρι να μειωθεί το αίσθημα της πείνας, ώστε να τον προστατέψει και να μη κάνει κάτι που σίγουρα μετά θα μετάνιωνε. Αυτό που κυρίως όμως τον βοήθησε να την καταπνίξει ήταν η καλλιέργειά του και το ότι ήθελε να είναι σωστός απέναντι στους συνανθρώπους του. Η φιλία των δύο αντρών δυνάμωσε κι άλλο και τα επόμενα χρόνια έμειναν αχώριστοι.
Λονδίνο 1996
Ο Μάρκος, ο Γκάμπριελ και η Ελίζα ζούσαν μαζί σε μια μικρή μονοκατοικία της τελευταίας. Η Ελίζα ήταν βρικόλακας εδώ και τρία χρόνια και σύντροφος του Γκάμπριελ. Οι τρεις τους κρατούσαν ένα ιδιαίτερα χαμηλό και σεμνό προφίλ. Τις τελευταίες μέρες τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είχαν σχεδόν αποκλειστικά τα νέα από μια σειρά φρικιαστικών και σε μερικές περιπτώσεις μαζικών φόνων που είχαν σοκάρει τη κοινή γνώμη. Η ανησυχία τους ήταν πολύ μεγάλη μιας και κατάλαβαν πως όλο αυτό ήταν έργο βρικολάκων. Μέσα σε λίγες μέρες οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Όλα μαθεύτηκαν και για να ηρεμήσουν τα πνεύματα οι βρικόλακες βγήκαν από τις κρυψώνες τους. Όταν άρχισε η καταγραφή των βρικολάκων ο Γκάμπριελ ήθελε να παραμείνει στην αφάνεια. Δε του άρεσε ο όλος εκβιασμός από μέρους των θνητών. Ο Μάρκος όμως τελικά τον έπεισε να αποκαλυφθούν. Η αφάνεια τον είχε κουράσει όλα αυτά τα χρόνια. Τις επόμενες μέρες ένιωσαν ελεύθεροι. Δυστυχώς αυτό κράτησε για λίγο. Τραγικά λίγο.
Η 14η Μαΐου, που θα έμενε στην ιστορία ως η μέρα της σφαγής, έφτασε. Ο Μάρκος ήταν από ώρα έτοιμος και περίμενε το ερωτευμένο ζευγάρι για να ξεκινήσουν για τη παράσταση κλασικού χορού που τόσο περίμενε. Μια παράσταση που δε θα έβλεπε ποτέ. Λίγο πριν αφήσουν το σπίτι, ενώ φυσικά είχε κιόλας νυχτώσει, ο Γκάμπριελ διαισθάνθηκε κάτι. Γύρισε προς τους άλλους δύο λέγοντας πως κάτι περίεργο συμβαίνει και ότι νιώθει τη παρουσία αρκετών ατόμων έξω από το σπίτι. Ατόμων που μέσα τους είχαν πολύ θυμό. Μια μόνο λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει αυτό που θα περνούσαν στα επόμενα λεπτά...Κόλαση. Τα τζάμια από τα παράθυρα θρυμματίστηκαν καθώς άντρες της αστυνομίας πέταξαν βόμβες μολότοφ την ίδια στιγμή που την εξώπορτα γάζωναν δεκάδες σφαίρες. Τα πρόσωπά τους αγρίεψαν, οι κυνόδοντες πετάχτηκαν έξω. Οι τρεις βρικόλακες μετακινήθηκαν προς τα πίσω και πλησίασαν ο ένας τον άλλον. Η φωτιά που ξέσπασε δε τους επέτρεψε να προλάβουν να διαφύγουν από τα παράθυρα. Παγιδεύτηκαν στο εσωτερικό του σπιτιού. Οι άντρες της αστυνομίας εισέβαλαν μέσα συνεχίζοντας να πυροβολούν. Με ταχύτατους ελιγμούς απέφυγαν τις σφαίρες. Χωρίστηκαν. Ο Μάρκος έπιασε έναν αστυνομικό και τον έβαλε μπροστά του για ασπίδα ενώ στη συνέχεια τον πέταξε με δύναμη πάνω σε τρεις άλλους άνδρες εξουδετερώνοντάς τους. Ο Γκάμπριελ δάγκωσε έναν αστυνομικό ακριβώς στην καρωτίδα, κατόπιν τον αποκεφάλισε χωρίς καμία δυσκολία, κρύφτηκε πίσω από μια κολόνα και αμέσως όρμησε στον επόμενο. Βύθισε το δεξί του χέρι στο στήθος του σπάζοντας τον θώρακα και του τράβηξε έξω τη καρδιά που κτυπούσε ακόμη. Η σκέψη του ήταν να φτάσει δίπλα στην αγαπημένη του που βρισκόταν πίσω από τον πάγκο της κουζίνας χωρίς να μπορεί να ξεφύγει. Κανένας δεν ήταν δυνατόν να τον σταματήσει. Ο Μάρκος και ο Γκάμπριελ μέσα στη παραζάλη της βίας και φρίκης στην οποία τους οδήγησε το αίμα που είχαν δεκαετίες να δοκιμάσουν δε μπορούσαν να συγκρατηθούν. Έχασαν κάθε έλεγχο. Νεκροί αστυνομικοί έπεφταν συνεχώς στο πάτωμα. Διαμελισμένα πτώματα γέμισαν το χώρο. Ήταν και οι δύο λουσμένοι στο αίμα. Ο Γκάμπριελ άπλωσε το χέρι του στη τρομοκρατημένη Ελίζα και της είπε πως ήρθε η ώρα να φύγουνε. Η Ελίζα αν και βρικόλακας ήταν ανήμπορη να αντιδράσει. Τη κλειστοφοβία που είχε ως θνητή την είχε και μετά τη μεταμόρφωσή της από τον Γκάμπριελ. Η ιδέα ότι τους έχουν παγιδεύσει στο σπίτι την έκανε να παγώσει. Οι αστυνομικοί ήταν ή νεκροί ή στη καλύτερη περίπτωση πολύ τραυματισμένοι για να τους σταματήσουν. Ο Μάρκος είχε από τους γονείς του ένα κρυφό σπίτι λίγο έξω από τη πόλη, που μόνο αυτός γνώριζε που βρισκόταν και είχαν πει μετά το γεγονός της δημοσιοποίησης πως αν συμβεί το παραμικρό θα βρούνε εκεί καταφύγιο.
Βγήκαν από το σπίτι περνώντας βιαστικά ανάμεσα από τους αστυνομικούς που μόλις είχαν σκοτώσει μιας και το σπίτι πλέον είχε παραδοθεί για τα καλά στις φλόγες και σε λίγο θα κατέρρεε. Τρία νέα περιπολικά κατέφθασαν εκείνη τη στιγμή. Κάποιος από το πρώτο κύμα της επίθεσης βλέποντας το χάος που προκάλεσαν οι δύο βρικόλακες είχε προλάβει να καλέσει ενισχύσεις. Ο Μάρκος που βγήκε πρώτος γύρισε προς τους φίλους του και τους είπε να τρέξουν όσο πιο γρήγορα μπορούν. Να τον ακολουθήσουν. Οι πυροβολισμοί άρχισαν και πάλι να πέφτουν βροχή και ξαφνικά σταμάτησαν. Ο Μάρκος έτρεχε και έτρεχε και νόμιζε πως η Ελίζα και ο Γκάμπριελ τον ακολουθούσαν. Έκανε όμως λάθος. Μερικές σφαίρες βρήκαν την Ελίζα και την έριξαν κάτω. Ο Γκάμπριελ γύρισε να τη βοηθήσει. Εξαγριώθηκε ακόμη περισσότερο και κομμάτιασε στη κυριολεξία μερικούς αστυνομικούς μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Οι δύο σφαίρες που τον πέτυχαν δεν ήταν δυνατόν να τον σταματήσουν. Λόγω ηλικίας είχε πολύ μεγαλύτερες αντοχές από τους άλλους δύο. Είχε πλησιάσει αρκετά τη σύντροφό του όταν ένας από τους εναπομείναντες άντρες της αστυνομίας κάρφωσε ένα αιχμηρό κομμάτι ξύλου στο στήθος της, στο ύψος της καρδιάς. Ψιθύρισε με δυσκολία το όνομα του αγαπημένου της και άφησε τη τελευταία της πνοή εκεί στο δρόμο, μπροστά από το σπίτι στο οποίο έζησε όλη της τη ζωή κοιτάζοντάς τον. Η ζωή του αστυνόμου κράτησε μερικές μόνο ακόμη στιγμές καθώς ο Γκάμπριελ του ξερίζωσε και τα δύο χέρια. Σήκωσε την Ελίζα από το έδαφος, έβγαλε μια δυνατή κραυγή όλο πόνο αλλά δάκρυα δεν έτρεξαν από τα μάτια του. Μόνο μίσος έβλεπες μέσα τους. Ξαφνικά ένοιωσε τόσο κουρασμένος. Δεν είχε συνειδητοποιήσει πως πλήθος οργισμένων πολιτών ερχόταν προς το μέρος του. Η πρώτη μολότοφ έσκασε στο πρόσωπό του. Τυλιγμένος στις φλόγες και έχοντάς την στην αγκαλιά του χάθηκε στο σκοτάδι. Δεν ήθελε να πολεμήσει άλλο. Αυτή τη μάχη την είχε χάσει. Είχε μετατρέψει τη μονάκριβη Ελίζα του σε βρικόλακα για να είναι μαζί για πάντα και τώρα αυτό το όνειρο πέθανε, έγινε εφιάλτης. Μία ήταν η σκέψη που είχε πλέον στο μυαλό του...
"Μόνο τον εαυτό του κοίταξε να σώσει...Μας εγκατέλειψε...Μας άφησε να πεθάνουμε."
Λίγη ώρα αργότερα και μερικά χιλιόμετρα μακριά ο Μάρκος αιματοβαμμένος έμπαινε στο άδειο εδώ και χρόνια σπίτι των γονιών του. Από πολύ νωρίς συνειδητοποίησε πως οι δυο του φίλοι δε τον ακολουθούσαν. Μα δε γύρισε. Φοβήθηκε, φέρθηκε εγωιστικά. Κατάλαβε πως τους είχαν προλάβει. Πίστευε πως δε ζούσε κανένας από τους δύο. Προδομένος από την ανθρωπότητα στην οποία πίστευε, με απίστευτες τύψεις για τη στάση του και αποκαμωμένος από τη κούραση μπήκε κάτω από το έδαφος, σχεδόν μέσα στο χώμα. Το μετάνιωσε μα ήταν αργά. Έπρεπε να έχει γυρίσει, να τους βοηθήσει. Ίσως τώρα να ήταν ζωντανοί.
