5. Σε Σκοτεινά Μονοπάτια

Το αυτοκίνητο με το σκούρο μπλε χρώμα μπήκε στο πάρκινγκ του πολυόροφου κτιρίου. Προχώρησε αρκετά μέσα και σταμάτησε σε ένα σημείο σχεδόν άδειο. Η πόρτα του άνοιξε και ο μαυροντυμένος άντρας βγήκε μέσα από αυτό κρατώντας στα χέρια του έναν φάκελο. Με βήμα βαρύ και σταθερό κατευθύνθηκε προς τον ανελκυστήρα. Περίμενε ανυπόμονα να έρθει ο θάλαμος. Οι πόρτες άνοιξαν. Μπήκε μέσα και με το που έκλεισαν πίσω του έβγαλε ένα μικρό κλειδί από τη τσέπη του παντελονιού του. Το έβαλε σε μια υποδοχή στο τοίχωμα του θαλάμου. Τότε τα φώτα χαμήλωσαν και το ασανσέρ ξεκίνησε να πηγαίνει προς τα κάτω. Το περίεργο ήταν πως στο πλάι με τα κουμπιά μόνο πάνω μπορούσες να πας. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα οι πόρτες άνοιξαν και ο άντρας αντίκρισε έναν μακρύ διάδρομο με πολλές πόρτες δεξιά κι αριστερά. Ήταν μόλις η τρίτη φορά που τον καλούσαν εκεί για να δώσει αναφορά αυτοπροσώπως. Προχώρησε λίγο βιάστηκα προς το δωμάτιο που ήταν στην αντίθετη πλευρά του διαδρόμου. Με τις άκρες των ματιών του έβλεπε τι υπήρχε μέσα στα δωμάτια που προσπερνούσε. Τα περισσότερα ήταν γεμάτα με όλων των ειδών τα όπλα. Περίστροφα, πολυβόλα, μαχαίρια διαφόρων τύπων, σιδερένιοι λοστοί, χειροβομβίδες, εκρηκτικοί μηχανισμοί, μέχρι και σπαθιά. Σε ένα δωμάτιο ήταν ακουμπισμένα στο έδαφος δύο πτώματα, μιας γυναίκας και ενός άντρα. Ήταν μάγοι κι δυο, κάτι που δε χρειαζόταν να το μαντέψει. Σε ένα άλλο τρεις με τέσσερις άντρες συζητούσαν έντονα μα δεν έδωσε σημασία στο τι έλεγαν. Η έγνοια του ήταν στο τι θα συναντούσε πίσω από τη κλειστή πόρτα που πλέον στεκόταν μπροστά της.

Χτύπησε μια φορά. Μια βραχνή αντρική φωνή ακούστηκε αμέσως...

"Πέρασε."

Μπήκε στο σκοτεινό και απίστευτα λιτό δωμάτιο έχοντας έναν κόμπο στο λαιμό του. Κι όμως, αν και εκπαιδευμένος εκτελεστής, ήταν φοβισμένος. Είδε μια καρέκλα κοντά του. Στο βάθος ένας άντρας στεκόταν όρθιος δίπλα σε ένα ξύλινο γραφείο. Το χαμηλό και αναμμένο φωτιστικό που υπήρχε πάνω σ' αυτό τον φώτιζε μέχρι το ύψος του θώρακα περίπου. Παραπάνω το μόνο που μπορούσε να διακρίνει ήταν πως αυτός ο άντρας ήταν σχετικά νέος και ότι είχε ένα αρκετά μεγάλο μούσι. Και τότε ο άντρας μίλησε με απότομο τόνο στη φωνή του...

"Θα περιμένω πολύ ώρα; Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Κάτσε στη καρέκλα."

Κάθισε αμέσως χωρίς να βγάλει ούτε ψίθυρο.

"Λοιπόν σου ανέθεσαν κάτι και όπως με πληροφόρησαν το έμαθες. Σε ακούω."...σταμάτησε για λίγο..."Πως είπαμε πως σε λένε;"

"Jonathan...Jonathan Jameson με λένε. Έμαθα το όνομα που μου ζητήσατε...Christopher Winterblood ονομάζεται ο μάγος και είναι εξαιρετικά ισχυρός."

Ο άντρας παραμένοντας πάντα στο ημίφως πέταξε με θυμό στον απέναντι τοίχο το κινητό που κρατούσε στο χέρι του και το έκανε κομμάτια.

"Είσαι σίγουρος;"

"Ναι κύριε, απόλυτα σίγουρος. Είμαι βέβαιος για την εγκυρότητα της πηγής μου."

Η δυσφορία του συνομιλητή του αυξήθηκε. Ξαφνικά άρχισε να φωνάζει...

"Μα πως είναι δυνατόν; Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό! Πες μου τι άλλο ξέρεις;"

Ο ξαφνιασμένος Jonathan απάντησε με δισταγμό...

"Όχι πολλά. Απλά ότι είναι γύρω στα 30 και πως έχει μαζί του και μια κοπέλα, μάγισσα κι αυτή. Περισσότερες λεπτομέρειες, καθώς και φωτογραφίες τους που τράβηξα εγώ ο ίδιος θα βρείτε στο φάκελο που έχω μαζί μου."

Επικράτησε σιωπή που δε κράτησε για πολύ...

"30;"...φώναξε έκπληκτος..."Μπορείς να φύγεις τώρα, αφού πρώτα μου αφήσεις τον φάκελο...Και Jonathan θέλω να μαθαίνω οποιαδήποτε νέα πληροφορία αμέσως."

"Τους έχω από κοντά κύριε. Θα σας ενημερώνω το γρηγορότερο δυνατό."

Ο άντρας προσπαθώντας να βρει λίγη από τη ψυχραιμία που μόλις έχασε πρόσθεσε κάτι τελευταίο...

"Πόσο καιρό είσαι στην οργάνωσή μας;"

"Είμαι εδώ στην Spellbound 7 μήνες τώρα. Σας το υπόσχομαι κύριε δε θα σας απογοητεύσω. Θέλω όσο τίποτε άλλο να συμβάλλω στην εξάλειψη αυτής της απειλής που αποτελεί η μαγεία."

"Ωραία. Διακρίνω μεγάλη αποφασιστικότητα και χαίρομαι ιδιαίτερα γι' αυτό. Είσαι ελεύθερος να φύγεις. Μέσα στις επόμενες ώρες θα λάβεις τις νέες σου εντολές. Ήρθε η στιγμή για λίγη δράση ακόμη."

Ο Jonathan σηκώθηκε από την άβολη καρέκλα, άφησε τον φάκελο στο γραφείο, χαιρέτησε απλά κουνώντας το κεφάλι του και έφυγε χωρίς άλλη καθυστέρηση. Είχε όμως μια απορία. Γιατί ο αρχηγός της Spellbound ήταν τόσο μυστικοπαθής με τα περισσότερα μέλη της οργάνωσης; Συνειδητοποίησε πως ούτε το όνομά του δεν ήξερε και αναρωτήθηκε τι το διαφορετικό είχε αυτός ο Christopher. Δε προσπάθησε ωστόσο να αναζητήσει μια εξήγηση. Δεν ήταν ώρα για κάτι τέτοιο. Ανέβηκε στο ισόγειο, μπήκε στο αυτοκίνητό του, άφησε το κινητό του στη θέση του συνοδηγού, πήρε μερικές βαθιές ανάσες και ξεκίνησε.

Είχε περάσει μία ώρα από τη συνάντηση με τον αρχηγό και εξακολουθούσε να οδηγεί. Δεν είχε ακόμη κάποιο προορισμό. Μια βόλτα όμως με το αυτοκίνητο στους δρόμους της Νέας Υόρκης πάντα τον χαλάρωνε και του έδινε αυτοσυγκέντρωση. Τότε το κινητό του τηλέφωνο άρχισε να κτυπά. Απάντησε αμέσως αφού ήξερε ποιος ήταν. Μια άγνωστη φωνή του είπε..."Σε μερικά δευτερόλεπτα θα λάβεις ένα μήνυμα με μια διεύθυνση και μια φωτογραφία. Φρόντισε το θέμα όσο πιο σύντομα μπορείς."...και χωρίς να περιμένει απάντηση έκλεισε τη γραμμή. Συνέχισε να κρατά το τηλέφωνό του περιμένοντας το μήνυμα που τελικά δεν άργησε καθόλου. Το άνοιξε, διάβασε το κείμενο με τη διεύθυνση και είδε τη φωτογραφία.

"Κρίμα."...Είπε κοιτάζοντάς την με ένα βλέμμα ψυχρό, κενό από συναισθήματα.

Άφησε το κινητό του και πάλι στη θέση του συνοδηγού...Και η οθόνη του εξακολουθούσε να δείχνει τη φωτογραφία του επόμενου στόχου του...τη φωτογραφία της Amy.

4. Της Λήθης Το Πρώτο Βλέμμα

Ξημέρωσε. Το φως του ήλιου είχε γεμίσει το κεντρικό δωμάτιο του διαμερίσματος καθώς οι κουρτίνες ήταν τραβηγμένες στην άκρη. Ο ιδιοκτήτης του που σχεδόν πάντα του άρεσε να κινείται στο σκοτάδι και γενικότερα δεν ήταν πολύ του φωτός, αυτή τη μέρα το είχε μεγάλη ανάγκη. Ο Dominic, αρκετά σκεπτικός, ήταν βυθισμένος σε μια πολυθρόνα και περίμενε τον Christopher για να ξεκινήσουν για το βιβλιοπωλείο. Ήταν πανέτοιμος. Τα ρούχα που του είχε αφήσει παραδίπλα σε μια καρέκλα του ταίριαζαν γάντι. Νόμιζε πως ο νέος του φίλος ακόμη κοιμόταν. Το αντίθετο όμως. Η πόρτα του απαγορευμένου δωματίου άνοιξε. Ο Christopher που είχε ξεκουραστεί ελάχιστα κατά τη διάρκεια της νύχτας, είχε ξυπνήσει ακόμη πιο νωρίς, είχε κλειστεί μέσα και μελετούσε τα βιβλία του. Προσπαθούσε να βρει κάποια καταγραφή, κάποια προειδοποίηση, κάτι που να παραπέμπει στο όνειρο και στην άγνωστη γυναίκα. Μάταια όμως αφού τα κενά δεν έλεγαν να γεμίσουν όσο και αν έψαχνε. Τελικά κανένας από τους δύο δεν είχε κοιμηθεί αρκετά εκείνο το βράδυ, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η ένταση ήταν τόσο μεγάλη που δε τους άφησε και πολλά περιθώρια ξεκούρασης. Ήταν πανέτοιμος και αυτός. Βγήκε, κλείδωσε τη πόρτα και γύρισε προς τον φιλοξενούμενό του.

"Ξεκουράστηκες καθόλου;"

"Αρκετά. Σε ευχαριστώ και για τα ρούχα. Φεύγουμε;"

"Θέλεις να έρθεις μαζί μου; Δεν έχω αντίρρηση, αλλά νιώθεις καλά μετά από το χθεσινό;"

"Είμαι καλά. Άλλωστε τι να μείνω εδώ να κάνω μόνος μου;"

"Ωραία. Ξεκινάμε λοιπόν."

Ο Dominic σηκώθηκε. Το πρόσωπό του ήταν μελαγχολικό. Σίγουρα το να έβγαινε έξω θα του έκανε καλό. Και ύστερα η Amy ανυπομονούσε και να μάθει με λεπτομέρειες το τι έγινε και να γνωρίσει τον νέο προστατευόμενο του αφεντικού της.

Βγήκαν από τη πολυκατοικία και κατευθύνθηκαν με τα πόδια προς το βιβλιοπωλείο. Στο δρόμο ο Dominic ρώτησε κάτι που είχε την περιέργεια να μάθει εδώ και ώρα...

"Τι είναι εκείνο το δωμάτιο;"

Ο Christopher σταμάτησε να περπατά για μερικά δευτερόλεπτα, γύρισε προς τον Dominic, τον κοίταξε μέσα στα μάτια και με αυστηρό ύφος του είπε...

"Το δωμάτιο αυτό είναι ο προσωπικός μου χώρος. Για τώρα τουλάχιστον είναι απαγορευμένο για σένα."

Ο Dominic κατεβάζοντας το κεφάλι του απάντησε...

"Συγνώμη, μάλλον πήρα πολύ θάρρος."

"Καμία συγνώμη δε χρειάζεται. Ίσως ήμουν πιο αυστηρός απ' ότι θα έπρεπε. Απλά θέλω να είμαι ξεκάθαρος σ' αυτό το θέμα, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις."

Χαμογέλασε και πρόσθεσε...

"Λοιπόν ας τα αφήσουμε αυτά για την ώρα. Ετοιμάσου, σε λίγο θα γνωρίσεις την απίθανη Amy!"

Μπήκαν στο βιβλιοπωλείο. Ο Dominic εντυπωσιάστηκε με το πόσο ζεστός και τακτοποιημένος ήταν ο ομολογουμένως μικρός χώρος. Ο Christopher αμέσως έβαλε το cd player να παίζει την κινηματογραφική μουσική που τόσο λάτρευε. Οι νότες πλημμύρισαν το βιβλιοπωλείο.

"Κάθισε, ψάξε στα ράφια, νιώσε ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις κύριε Levy."...είπε ευδιάθετα..."Όλο και κάποιο βιβλίο θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Και πίστεψέ με εδώ θα βρεις πολύ ιδιαίτερα βιβλία."

Ο Dominic πήγε προς το πίσω μέρος του μαγαζιού και χάθηκε ανάμεσα στις βιβλιοθήκες. Ο Christopher χαλάρωνε καθισμένος στη πολυθρόνα του γραφείου του ενώ απολάμβανε αγαπημένα ορχηστρικά κομμάτια μεγάλων συνθετών. Τότε το κουδουνάκι της πόρτας κτύπησε. Η Amy μόλις είχε καταφθάσει. Μπήκε μέσα, κοίταξε γύρω της και πλησιάζοντας τον Christopher είπε φωναχτά...

"Τι, δεν είναι εδώ;"

Ο Christopher χωρίς να καταφέρει να συγκρατήσει το γέλιο του απάντησε...

"Καλά, πες και μια καλημέρα πρώτα. Βλέπω πολύ αγωνία έχεις. Πρώτον δε χρειάζεται να φωνάζεις και δεύτερον είναι πίσω και μάλλον σε άκουσε."

Εκείνη τη στιγμή ξεπρόβαλε και ο Dominic πίσω από μια βιβλιοθήκη. Ήταν έτοιμος να μιλήσει και να τη πειράξει ελαφρώς αλλά έχασε τα λόγια του μόλις την είδε. Η Amy που ήταν έτσι κι αλλιώς όμορφη και γλυκιά κοπέλα σήμερα ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή. Το φρέσκο της πρόσωπο έλαμπε, ενώ τα κατακόκκινα μαλλιά της κέρδιζαν πάντα τα βλέμματα του περίγυρου.

"Είμαι η Amy...και εσύ πρέπει να είσαι ο Dominic."...του είπε δίνοντάς του το χέρι της και έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της...

"Ναι το όνομά μου είναι Dominic, λίγο διαφορετικό αλλά αυτό είναι...Χάρηκα πολύ."

"Κι εγώ χάρηκα! Το όνομά σου είναι πολύ ωραίο. Οι γονείς σου είχαν έμπνευση...Έχω να τακτοποιήσω κάποια νέα βιβλία που ήρθαν χθες, θες να με βοηθήσεις;"

"Αλίμονο. Φυσικά και θέλω. Μετά από τη χθεσινή μέρα το να έχω κάτι να κάνω είναι ότι καλύτερο για μένα."

Έβαλαν τα βιβλία στη θέση τους, συμμάζεψαν και μερικά άλλα ράφια και όλη την ώρα κουβέντιαζαν και γελούσαν. Φυσικά ο Dominic μοιράστηκε μαζί της και τις λεπτομέρειες της τραγικής νύχτας που έζησε. Δε της έκρυψε μάλιστα πως τρόμαξε και λίγο με το μέγεθος των δυνάμεων του Christopher και κυρίως με το γεγονός ότι η οργή του κόντεψε να ξεπεράσει κάθε όριο. Αργότερα η μέρα έγινε πολύ μονότονη αλλά μόνο για τον Christopher. Η Amy καθάριζε τριγύρω, ασχολούνταν με το κινητό της, ξεφύλλιζε διάφορα βιβλία ή καλύτερα έκανε πως τα ξεφύλλιζε και σε τακτά χρονικά διαστήματα κοίταζε τον Dominic που είχε καθίσει στο γραφείο απέναντι από τον Christopher και διάβαζε ένα βιβλίο που του κέρδισε το ενδιαφέρον. Και όλο αυτό ήταν λογικό μιας και ο Dominic ήταν περίπου συνομήλικός της, αρκετά ψηλός, καστανόξανθος, με γαλάζια μάτια και με έντονες γωνίες στο πρόσωπό του που τον έκαναν ακόμη πιο γοητευτικό. Ο ευγενικός τρόπος που μιλούσε αλλά και το συνεσταλμένο του ύφος την εντυπωσίασαν από τη πρώτη στιγμή.

Και ο Christopher τους παρατηρούσε καθώς αντάλλασσαν βλέμματα και αργότερα, προς το μεσημέρι, μιας και είχε πολύ ώρα να έρθει κάποιος πελάτης σκέφτηκε πως πρέπει να μιλήσουν...

"Ξέρω πως ενοχλώ, αλλά πρέπει να πάρουμε κάποιες αποφάσεις."

Με γρήγορες κινήσεις πήγε προς τα πίσω και όταν επέστρεψε κρατούσε στα χέρια του ένα περίστροφο και ένα στιλέτο.

"Amy αν θέλεις κλείδωσε για λίγο την πόρτα και έλα μετά να συνεννοηθούμε."

Μαζεύτηκαν και οι τρεις γύρω από το γραφείο. Ο Christopher είχε κιόλας αφήσει πάνω του το όπλο και το στιλέτο.

"Όπως καταλαβαίνετε πρέπει να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και μιας και δε μπορούμε να είμαστε συνέχεια μαζί πρέπει να έχουμε και κάτι για να αμυνθούμε σε περίπτωση που θα βρεθούμε σε κίνδυνο. Αποφάσισα να δώσω το περίστροφο σε σένα Amy και το στιλέτο στον Dominic."...Έδωσε το όπλο στην Amy λέγοντάς της..."Έχεις τα ξόρκια σου, τώρα έχεις κι αυτό. Μη διστάσεις να το χρησιμοποιήσεις αν υπάρξει ανάγκη. Τα μαθήματα που σου έκανα παλιότερα νομίζω πως είναι αρκετά."

Γύρισε προς τον Dominic και του έδωσε το στιλέτο....

"Δεν είσαι μάγος και ίσως θα έπρεπε να σου δώσω και σένα περίστροφο. Σίγουρα θα σου ήταν πιο χρήσιμο και πιο αποτελεσματικό. Όμως μόλις ήρθες κοντά μας και γι' αυτό είναι ακόμη νωρίς για κάτι τέτοιο. Το στιλέτο αυτό για τώρα είναι αρκετό. Αργότερα και μόλις θεωρήσω πως είσαι έτοιμος θα σου δώσω αυτό που πρέπει. Μάλιστα έχω κάπου κρυμμένο και ένα περίστροφο ξένο, που απέκτησα από τη πρόσφατη επίθεση που δέχθηκα...Θα δούμε...Συγχώρεσέ με αλλά πάντα στη ζωή μου ήμουν επιφυλακτικός."

Ο Dominic περιεργάστηκε σχολαστικά το στιλέτο και χαμηλόφωνα είπε..."Σε ευχαριστώ και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Τώρα με γνωρίσατε. Το στιλέτο είναι υπέρ αρκετό. Να ρωτήσω κάτι;"

Ο Christopher κούνησε καταφατικά το κεφάλι του...

"Το W που είναι σκαλισμένο στη λαβή τι σημαίνει;"

"Το W είναι το αρχικό γράμμα του επιθέτου μου, βλέπεις με λένε Winterblood. Το στιλέτο που κρατάς είναι στην οικογένειά μου εδώ και τρεις γενιές. Έχω κι εγώ ένα που έχει σκαλισμένο ολόκληρο το επίθετό μου στη λεπίδα του. Αυτά για τώρα. Πάμε για φαγητό, θα σας κάνω το τραπέζι. Εκτός αν θέλετε να πάτε κάπου τα δυο σας, μόνοι σας."

Γέλασε, δε τους έδωσε ευκαιρία να αντιδράσουν και αφού κλείδωσε το βιβλιοπωλείο του, το αγαπημένο του Oblivion, πήγαν σε ένα εστιατόριο λίγο πιο κάτω. Έφαγαν υπέροχα, γνωρίστηκαν λίγο καλύτερα και όλα έδειχναν πως μια δυνατή τριάδα γεννιόταν. Και ύστερα ο Christopher θυμήθηκε το ξόρκι που είχε κάνει στον εαυτό του και συνειδητοποίησε πως οι ψίθυροι ως δια μαγείας είχαν εξαφανιστεί. Ψίθυροι για τους οποίους δεν είπε κουβέντα ούτε καν στην Amy.

Και η ώρα πέρασε εξαιρετικά ευχάριστα. Δυστυχώς αυτή ήταν η μία και μοναδική ανέμελη στιγμή που θα μοιράζονταν ποτέ οι τρεις τους...